كاش مي شد كه كسي مي آمد
اين دل خسته ما را، مي برد
چشم ما را مي شست
راز لبخند به لب، مي آموخت
كاش مي شد كه به انگشت، نخي مي بستيم
تا فراموش نگردد كه هنوز انسانيم
قبل از آني كه، كسي سر برسد
ما نگاهي به دل خسته خود مي كرديم
شايد اين قفل، به دست خود ما باز شود
پيش از آني كه به پيمانه دل، باده كنند
همگي زنگ پيمانه دل، مي شستيم
« كاشكي »، واژه دردآور اين دوران است
« كاشكي »، جامه اميدي است
كه تن حسرت خود، پوشانديم
كاش مي شد كه كمي يا اندک تر از آن
قدر وزن پر يك شاپركي در باغ

يا حتي کمتر از آن

دل ما عاشق آقا مي شد

و برايش هر شب موقع خواب

يک دعا مي کرديم

تا که اينقدر غريبانه نباشد بابا

و بيايد زودتر از صبح قريب

يا به اندازه يک چشم به هم پلک زدن

يا که اي کاش و هزاران اي کاش ......

پس بياييد قسم ياد کنيم

تا که هر روز به يادش باشيم

و براي آمدنش مهيا گرديم

چون که او مي رسد آخر يک روز

تا که شرمنده نباشيم و بخنديم با او

به اميد آن روز که شايد امروز است!

******

فكر كنم

اگه زندگي زناشويي باشه قشنگتر ميشه تا زندگي خانوادگي!!!!

ولي به هر حال جمله كوتاه و قابل تاملي است.

دوستدار دوستي هايت

منتظرم تا ...